"Żelazna Dama"

Jako miłośniczka kobiecych historii nie mogłam przegapić tego filmu. Swego czasu wybierałam się nawet do kina na premierę, ale oczywiście wygoda zwyciężyła i postanowiłam poczekać aż film będzie dla mnie łatwiej dostępny. Nie trwało to wcale długo i już w niecały rok od premiery mogłam sobie kupić "Żelazną Damę" z gazetą, za całkiem przystępną cenę:)

Królów było wielu, Żelazna Dama tylko jedna. Meryl Streep w roli Margaret Thatcher - prawdziwej damy w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Miała piskliwy głos, własny pogląd na każdy temat i niezwykły tupet. Zanim stała się jedną z najbardziej wpływowych postaci współczesnego świata, jej kapelusz i nieodłączne perły budziły pobłażliwy uśmiech. Na naszych oczach z pyskatej Maggy rodzi się Żelazna Dama, której czarna torebka do dziś jest symbolem rządów silnej ręki.

Reżyseria: Phyllida Lloyd
Scenariusz: Abi Morgan

"Żelaznej Damy" byłam ciekawa nie tylko dlatego, że opowiada o jednej z najważniejszych kobiet ze świata polityki ubiegłego wieku. Nie tylko dlatego, że w tej roli wystąpiła jedna z najwybitniejszych i przy okazji moich ulubionych aktorek, Meryl Streep. Również dlatego, że historię tę opowiadają kobiety: obraz wyreżyserowany jest przez Phyllidę Lloyd według scenariusza Abi Morgan.  Bardzo byłam ciekawa, jak też one przedstawią widzom swoją bohaterkę... 

Zrobiły to doskonale i w sposób, którego zupełnie się nie spodziewałam. Historię Żelaznej Damy poznajemy bowiem poprzez wspomnienia Margaret Thatcher - samotnej staruszki, borykającej się ze skutkami demencji, niepogodzonej ze śmiercią męża, bezradnej i nieco zagubionej w swojej rzeczywistości, a mimo to, wciąż jednak kobiety z ogromną klasą, niezachwianą pewnością i oratorskim talentem.

Pamiętam Margaret Thatcher z telewizyjnych wiadomości. Wyrosłam z jej wizerunkiem w świadomości. Była przywódcą Wielkiej Brytanii przez cały okres mojego dorastania i kształtowania się moich własnych przekonań. Już wówczas zauważyłam, że na swoim stanowisku jest wyjątkiem na skalę światową. Nie potrafiłam ocenić jej zdolności politycznych, ale imponowała mi jej siła i bezkompromisowość. Imponowało mi, że jest kobietą, z której opinią liczą się mężczyźni nie tylko w jej kraju, ale też całe rządy w innych państwach. A przecież wówczas nie wiedziałam, ani się nawet nie interesowałam tym, w jaki sposób ta wyjątkowa kobieta znalazła się na swoim miejscu. Dowiedziałam się tego dopiero z filmu i teraz jestem pod tym większym wrażeniem jej ogromnego sukcesu. 

Córka skromnego sklepikarza, która podstaw ekonomii uczyła się pomagając ojcu, a zasad zrównoważonego budżetu podczas planowania domowych przychodów i wydatków, miała wystarczająco dużo odwagi i tupetu, by głośno mówić o swoich przekonaniach. Wiedziała, co chce osiągnąć i miała pewność swoich racji, dlatego nie przestraszyły, nie zawstydziły i nie zbiły jej z tropu, przytyki kolegów i politycznych przeciwników, którzy wykpiwali jej pochodzenie, piskliwy głos i śmieszne ubrania.

Jako polityk wzbudzała Margaret Thatcher skrajne emocje. Nie zależało jej na sympatii mas. Zawsze była wierna swoim przekonaniom i celom, i nie wahała się w podejmowaniu dla ich realizacji niepopularnych decyzji. Wiedziała, że osiąganie celów nie jest łatwe, że czasem wymaga ceny, którą nie wszyscy gotowi byli zapłacić. Ale ona była gotowa i tę gotowość chciała wymusić na całej Wielkiej Brytanii. Bo to tylko można szanować, z tego można być dumnym, co osiągnęło się i wywalczyło własnymi rękami, i własnym poświęceniem...

Trudno odmówić racji temu przekonaniu, które współcześnie stało się już niemal niewłaściwe... Nie wiem, w którym miejscu naszej ludzkiej historii, etos ciężkiej pracy i wyrzeczeń jako głównego źródła sukcesu, został zastąpiony postawą roszczeniową i filozofią typu "dostać jak najwięcej, za jak najmniej"... Dziś chcielibyśmy mieć wszystko i niczego nie poświęcać. Zjeść ciastko i mieć ciastko. Dziś nam się należy...

Ale ja w gruncie rzeczy, mentalnie należę jeszcze do poprzedniego pokolenia, dlatego, choć rozumiem, że można Margaret Thatcher nie lubić, nie popierać jej politycznych decyzji, to nie wyobrażam sobie, że można by jej nie cenić, jako człowieka. Za determinację i odwagę, z którymi co dzień stawała do walki o swoje cele. Za wierność ideom i łagodną akceptację konsekwencji swoich wyborów. Takiej odwagi i godności życzyłabym sobie i każdemu z nas, których starcia z rzeczywistością są może mniej spektakularne i mniejszy mają zasięg, ale dla nas samych, dla naszego życia, są nie mniej ważne.