Autoportret, czyli wpis zastępczy

Właśnie zauważyłam, że od miesiąca nie pojawił się na moim blogu żaden wpis robótkowy. Ale to wcale nie dlatego, że nic nie robię. Robię! Ale jednych rzeczy nie potrafię dokończyć, innych nie potrafię sfotografować. 

Wstyd się przyznać, ale wciąż nie rozpracowałam nowego aparatu. Wysiłek konieczny do zmierzenia się z nieznanym mnie odrzuca i przytłacza. Przytłacza tym bardziej im bardziej jest konieczny. A konieczny jest tym bardziej, im bliższy jest termin kolejnego zjazdu i realizacji zadań domowych. A im większy odczuwam dyskomfort z powodu ciągłego odkładania nieprzyjemnej konieczności, tym większa moja chęć wycofania się w rejony znane i lubiane, znaczy robótki. Albo pisanie.

Dlatego dziś kolejny wpis bez robótek, za to o fotografii, mający na celu z jednej strony oddalenie od siebie niemiłej konieczności, z drugiej zaś, poprzez obracanie się "w temacie" zmobilizowanie się do niej.

Jednym z naszych pierwszych zadań domowych było wykonanie autoportretu, w którym jak najlepiej mieliśmy wyrazić swoje JA.

Wielcy artyści często portretowali samych siebie (Wyspiański, van Gogh) chcąc w ten sposób dotrzeć do głębi swojej duszy, dać obraz istoty swego człowieczeństwa. Ponadto autoportret to niewątpliwie najlepszy sposób na szlifowanie własnych umiejętności:). Jeśli fotograf i model to jedno, to można założyć, że z każdej strony obiektywu równa jest determinacja i cierpliwość w osiągnięciu oczekiwanego rezultatu.

Być może. Jednak ja zielonego pojęcia nie miałam jak pogodzić obie te role.
 

Po pierwsze - jak ustawić parametry fotografii, jeśli warunki w kadrze różnią się z zależności od tego, czy jest w nim model, czy go nie ma??? Samo tło było ciemne, ale gdy w kadrze pojawiałam się ja, robiło się jaśniej, bo światło odbijało się od mojej twarzy. Będąc po drugiej stronie obiektywu nie miałam jednak możliwości sprawdzenia nowych warunków i skorygowania ustawień.

I dlatego twarz zawsze wychodziła mi prześwietlona.

Oczywiście nie ma tego złego - dzięki takiemu prześwietleniu nie znać tych wszystkich obwisów, zmarszczek i innych nieprzyjemnych wizualnie atrybutów mego oblicza;) Ale obiektywnie rzecz biorąc, jest to błąd.

Po drugie - jak złapać ostrość nie wiedząc gdzie dokładnie mierzy aparat? Niby zawsze starałam się być w centrum kadru, ale i tak większość zdjęć wychodziła nieostra.

Znów nie ma tego złego, ale to wciąż błąd jednak...

Po trzecie - to prawda, że to, co dobrze wygląda w lustrze, niekoniecznie będzie takie na zdjęciu. Trzy razy się przebierałam do tej sesji, a i tak nie jestem zupełnie zadowolona z efektu. Strój musi współgrać z tłem, a jednocześnie nie może odwracać uwagi od fotografowanej osoby. Poza tym, nie widząc siebie w kadrze, nie miałam pojęcia co w moim ubraniu źle wygląda. Sporo zdjęć musiałam odrzucić, bo nie widziałam, że np. zmarszczyła (podwinęła, zagięła, przekrzywiła) mi się tunika, lub otulacz wyglądał jakby mnie dusił, albo dla odmiany zanadto był rozchełstany... itp, itd...

Kompromisem wydały mi się zdjęcia w lustrze. Ale lustro mam na stałe umocowane w ścianie a więc zero możliwości kontrolowania tła. No i znów problem z ostrością. Niełatwo zrobić ostre zdjęcie w lustrze...

Po sześciu (!!!) godzinach fotograficznej harówki, mając świadomość, że efekty mojej pracy dość mocno odbiegają od tego, co sobie wyobrażałam, wybrałam do pokazania siedem (!!!) zdjęć, które bardziej pokazywały, że się starałam, niż wyrażały moje prawdziwe JA... No chyba, że JA to wieczna frustracja i niezadowolenie z niespełnionych oczekiwań... hmm, może i tak jest, ale wcale nie to chciałam pokazać!

Plus jedno zdjęcie, zrobione spontanicznie po pracy, na automacie - gdy wpadające przez okno popołudniowe słońce, rzucało na drzwi szafy wyjątkowo ostry cień:

I wiecie co? Wszystkim najbardziej podobało się właśnie to ostanie zdjęcie...

Podczas pracy nad swoim autoportretem korzystałam z poradnika na stronie Szerokiego Kadru oraz z podpowiedzi blogerek - Izy i Tynki.