Post warzywno-owocowy - podsumowanie

Przede wszystkim muszę powiedzieć jedno - nigdy, przenigdy, nie myślałam o jedzeniu tyle, co w ostatnich dniach diety. Moim problemem nie był głód, ale szalony i nie do zaspokojenia apetyt, o którym nie zapominałam nawet we śnie. Najbardziej ze wszystkiego brakowało mi deserów, nawet nie tych tradycyjnych, pełnych cukru i tłuszczu (w sklepach nie zwracałam uwagi na swoje ulubione michałki, ptasie mleczko, czy czekoladę) - marzyłam o ciasteczkach owsianych, placuszkach z kremem z awokado i miodu, śniłam o musli z suszonymi owocami, bananem i jogurtem naturalnym... Tęskniłam za banalnym chlebem ze zwykłym twarogiem i pomidorem. Żeby unikać pokus i bólu ich niezaspokojenia, starałam się trzymać z dala od wszelkich kulinarnych stron, ale też strasznie mnie do nich ciągnęło - bez przerwy planowałam, co sobie upichcę, gdy już będę mogła:)

Dzięki temu znalazłam absolutnie fantastyczną stronę z przepisami roślinnymi - Jadłonomia - która z pewnością stanie się na jakiś czas moją podręczną książką kucharską, szczególnie, że zamierzam już na stałe trzymać się diety bezmięsnej.

Mój post trwał 26 dni, czyli krócej niż zakładałam, ale ponieważ moje BMI nieprzyjemnie zbliżyło się do granicy wychudzenia uznałam, że to najwyższa pora, by zacząć znów na wadze przybierać. Zresztą, nawet niecałe cztery tygodnie wystarczyły, by pozbyć się głównych problemów zdrowotnych. Mam nadzieję, że trwale;)

Już w pierwszych dniach diety odpuściła mi alergia i oczyścił się nos. Dla mnie to sytuacja absolutnie nowa, by przez cztery tygodnie być całkowicie wolnym od leków przeciwhistaminowych, a przede wszystkim od wziewnych sterydów. A jestem wolna. I normalnie oddycham:) Mimo trzech kotów w domu (mama musiała wyjechać więc my musieliśmy przejąć opiekę nad jej zwierzętami) - zero drapania w gardle, łaskotania na podniebieniu, swędzenia w nosie, uszach i oczach. Nawet podczas sprzątania w szafie i zmiany pościeli. Kichałam i smarkałam tylko z zimna;) Kto alergik, ten wie, że to kolosalna różnica;)

Odpuściła też migrena. Dała mi w kość tylko w pierwszych dwóch dniach. Myślę, że tak mój organizm przyjął nie tyle zmniejszoną ilość kalorii, ile przede wszystkim odstawienie kawy... Po trzeciej tabletce przeciwmigrenowej, w trzecim dniu, nastąpiła poprawa i od tamtej pory nie czułam już nawet najlżejszego bólu. Nawet w weekendy i święta, gdy dłużej pospałam. Nawet po szkole, z której wcześniej ZAWSZE wracałam z migreną. Zero bóli głowy!

Do korzystnych skutków diety mogę również zaliczyć parę niespodziewanych zmian kosmetycznych - poprawiły mi się włosy i cera:) Włosy dużo mniej się przetłuszczają i zdecydowanie mniej wypadają, natomiast na twarzy wyraźnie zmniejszyły się popękane naczynka, szczególnie te najbardziej widoczne, przy nosie. Bardzo poprawił mi się też nastrój. Mam tyle energii i entuzjazmu, że chwili spokojnie nie mogę usiedzieć na miejscu:) Czuję się lekka, szczęśliwa (co oczywiście może też być skutkiem wiosny, która zawsze dobrze wpływała mi na samopoczucie) i bardzo kreatywna - na razie głównie kulinarnie, ale mam nadzieję, że gdy zaspokoję swój wyposzczony apetyt, będę równie twórczo realizować się w innych dziedzinach;)

Czego dieta nie załatwiła? Nie podniosła mi ciśnienia. Nadal mam osłabiające 80/60, w związku z czym dobudzenie się rano wciąż jest dla mnie koszmarem. W ciągu dnia też dopadają mnie momenty ogromnej senności, a większa aktywność fizyczna powoduje wyczerpanie. No i zaparcia.... hm... obawiam się, że chyba jednak nie do uniknięcia będzie bardziej inwazyjna diagnostyka i leczenie... Choć wciąż mam nadzieję, że się poprawi. W końcu sam post to dopiero początek drogi do zdrowia. Post ma na celu oczyszczenie i uaktywnienie w organizmie mechanizmów samoleczących. Teraz te mechanizmy trzeba utrzymać zdrową dietą. Zdrową, czyli w skrócie: bez białego cukru, białej mąki, rafinowanych tłuszczów i innych wysokoprzetworzonych produktów. Zobaczymy:)

Pani dr Dąbrowska pisała w swojej książce, że jedyną wadą proponowanego przez nią postu jest osłabienie. Od siebie dodam jeszcze jedną - wyziębienie. Przez cały czas diety byłam permanentnie zmarznięta. Nawet w temperaturze powyżej dwudziestu stopni musiałam motać się w swetry i kufajki, a ręce i stopy wciąż miałam lodowate. Co prawda ten akurat problem dokuczał mi i przed postem, ale w czasie jego trwania dodatkowo się nasilił.

Podsumowując - obyło się bez cudów, ale i tak oboje z mężem bardzo jesteśmy zadowoleni z przeprowadzonego eksperymentu:). Oboje uzyskaliśmy pewne efekty zdrowotne, dzięki którym mogliśmy odstawić regularnie przyjmowane leki. Zdobyliśmy bezcenne doświadczenie i wiedzę na temat wpływu różnych pokarmów na nasz organizm. Jedzenie, odżywianie i zdrowie stało się naszym wspólnym tematem, działaniem i celem - mnóstwo czasu spędzamy razem na spacerach, zakupach i w kuchni:). Ogólnie rzecz biorąc jest to bardzo przyjemne, ale jest jeden problem - jak dbający o zdrowie człowiek ma wcisnąć w swój rozkład dnia czas na ROBÓTKI???