Irena

... to kolejna z moich imieninowych książek. Długo czekała na swoją kolej. Trochę odpychająco działała na mnie autorka - Małgorzata Kalicińska, którą kojarzę z "Domem nad rozlewiskiem" (nie czytałam, nie oglądałam, ale z informacji, jakie do mnie dotarły na ten temat wiem, że to stanowczo nie moje klimaty). Dla przeciwwagi dość intrygująco brzmiał opis na okładce: Trzy kobiety, jedna tajemnica... No i fakt, że książkę napisały wspólnie matka z córką, co budzi mój niekłamany podziw. Wyobrażam sobie, jaką musiały mieć frajdę z tej wspólnej pracy!

„Irena” autorstwa Małgorzaty Kalicińskiej i Barbary Grabowskiej to błyskotliwa i przejmująca powieść o trzech różnych kobietach.
Mama Dorota ma 53 lata. Jest kompletnie niezaradna życiowo. Córka, 27-letnia Jagna, jest jej kompletnym przeciwieństwem. Pracując w korporacji święci same sukcesy. Natomiast Irena to przyszywana ciotka Doroty. Wdowa i chodząca mądrość.

Dorota uważa, że Jagna nic nie osiągnęła w życiu, a jedynie zgadza się na niewolnictwo korporacyjne. Matka wolałaby, aby jej córka wyszła w końcu za mąż, a nie miała w głowie tylko pracę. Mimo że Jagna źle znosi brak akceptacji ze strony matki, czuje, że prawdziwa przyczyna ich konfliktów znajduje się gdzie indziej. I niewiele się myli. Otóż Jagna to nie pierwsze dziecko Doroty. Wcześniej urodziła ona chłopca, który jednak zmarł. Dorota nigdy się z tym nie pogodziła, natomiast Jagna nigdy nie dowiedziała się, że miała brata. Kobiety coraz częściej się kłócą i oddalają się od siebie. Wtedy do akcji wkracza Irena...

Przyznam się, że do tego wpisu zbierałam się jak pies do jeża. Strasznie mi niezręcznie. Będę krytykować prezent. Choć sama przed sobą usprawiedliwiam się, że bardziej niewłaściwe byłoby, gdybym prezentu w ogóle nie przeczytała. Podobno najgorsza jest obojętność...

Prawie wszystko mi się w tej powieści nie podobało.

Język - nienaturalnie utwardzony (kotleciuchy, korporacha, pobuda, w sensie pobudka...). Może miał być potoczny i swobodny, ale dla mnie był po prostu nieprawdziwy. Kto tak mówi? No, może czasem, dla wyrażenia jakiegoś specjalnego klimatu rozmowy, zdarza się ciekawe słowotwórstwo, ale żeby ciągle mówić (i myśleć) takim językiem??? Fałszywie to brzmiało i sprawiało wrażenie, jakby bohaterowie ciągle byli poirytowani i zniecierpliwieni. Obcesowi i gburowaci.

Klimat - jak z polskich komedii. Połączenie Lejdis z Nigdy w życiu (tak, kiedyś jeszcze zdarzało mi się oglądać polskie filmy, ale z każdym kolejnym coraz mocniej utwierdzałam się w przekonaniu, żeby tego nie robić) - prostacki humor i powierzchowność.

Postaci - żadna nie stała mi się bliska, żadnej nie polubiłam, z poglądami żadnej nie potrafiłam się utożsamić. Matka, choć eko i posthippisowska, to jednocześnie jakaś taka histeryczna, chaotyczna, infantylno absorbująca i denerwująco bezradna. Córka, choć rozsądna i poukładana,  to wiecznie poirytowana, żyjąca w ciągłym biegu korporacyjna karierowiczka bez żadnej pasji, za to z wysokim dochodem i ambicjami. Irena, ciociobabcia, kobieta z epoki, w której wszystko było lepsze. Aż strach pomyśleć, jak ludzie będą sobie w życiu radzić, gdy całe to, doskonale mądre, zakorzenione w "prawdziwych wartościach", pokolenie, wymrze... Normalnie koniec świata będzie!

Poglądy o życiu - do bólu banalne i stereotypowe. Że baby się zaniedbują, że są marudne, zrzędliwe, o chłopa swojego nie dbają... A chłop, jak to chłop - niedopieszczony, nawet najbardziej oddany i nieszukający okazji, stanie się łatwym łupem dla jakiejś samotnej łowczyni. Dlatego o chłopa trzeba zadbać - dobre jedzenie podać, domową szarlotkę upiec, żeby w domu ciepło i słodko pachniało, loda zrobić, a nie się wiecznie wykręcać... Oto recepta na trwały i dobry związek! Wszak wszyscy wiedzą, że facet to proste urządzenie, obsługiwane jedną tylko wajchą:-/.

Konflikt pokoleń, skomplikowane relacje matki i córki, dramat z przeszłości i jego konsekwencje, rodzinny sekret, zablokowana miłość - wszystkie te niezwykle przecież ciekawe zagadnienia potraktowane zostały przez autorki płytko i powierzchownie. Cały potencjał rozmył się w pospolitym stylu i prymitywnym humorze. W efekcie powstała namiastka ciekawej lektury, łatwostrawna papka, powieść prosta i dowcipna, w której nie ma niczego, nad czym warto się zatrzymać...

A nie, przepraszam, jest jeden taki fragment - przytoczone przykazania Leszka Kołakowskiego. Znam je, ale na co dzień nie pamiętam. Dlatego też je przytoczę. Bo to bardzo mądry zestaw życiowych drogowskazów - do wydrukowania i powieszenia na ścianie. Doskonała auto-psychoterapia:-)

1. Po pierwsze przyjaciele. A poza tym:
2. Chcieć niezbyt wiele.
3. Wyzwolić się z kultu młodości.
4. Cieszyć się pięknem.
5. Nie dbać o sławę.
6. Wyzbyć się pożądliwości.
7. Nie mieć pretensji do świata.
8. Mierzyć siebie swoją własną miarą.
9. Zrozumieć swój świat.
10. Nie pouczać.
11. Iść na kompromisy ze sobą i światem.
12. Godzić się na miernotę życia.
13. Nie szukać szczęścia.
14. Nie wierzyć w sprawiedliwość świata.
15. Z zasady ufać ludziom.
16. Nie skarżyć się na życie.
17. Unikać rygoryzmu i fundamentalizmu.

Cieszę się, że ten wielce niepozytywny i niepochlebny wpis mogę zakończyć takim pozytywnym akcentem:-).