W cieniu protestów i koronawirusa

... życie toczy się dalej. Próbuję się jakoś pozbierać do kupy, ale nerwy mam tak rozhulane, że niewiele z tego wychodzi. Wciąż huragan emocji. Nie będę się w to zagłębiać. Przepraszam, że nie odpisuję na komentarze, przepraszam, że nie komentuję Waszych wpisów. Nie wiem już co powiedzieć. Nie chcę zarażać swoim gniewem, lękiem, tudzież smutnym zwątpieniem. Chciałabym wrócić do swojej znajomej rutyny, albo chciałabym się wyłączyć. Obie rzeczy niemożliwe do zrealizowania. W każdym razie nie na 100 procent. Ale próbuję.

W sobotę kupiłam na targu chryzantemy i przystroiłam nimi taras. Zrobiliśmy lampion z dyni. Florek miał frajdę. Jaki on szczęśliwy, że nie ma świadomości tego wszystkiego, co się wokół wyprawia! I jak mi go strasznie szkoda, że kiedyś, raczej wcześniej niż później, będzie musiał skonfrontować się ze światem i dowie się, że życie to nie jest bajka, a raczej horror. Trochę już wie - od miesiąca chodzi do przedszkola. Strasznie płacze. Całe szczęście, że to nie ja go zaprowadzam. Wie też, że czeka go operacja. Bardzo to wszystko przeżywa, miał nawet pierwsze koszmary w nocy...

W niedzielę pojechaliśmy do lasu. Udało się wreszcie sfotografować spódnicę, którą wydziergałam jeszcze w sierpniu. Bardzo byłam z niej zadowolona i chętnie nosiłam... Aż się zaczęłam obawiać, że od noszenia straci wygląd, nim ją sfotografuję. Niezręcznie się czuję chwaląc się spódnicą, gdy przez Polskę przetacza się fala protestów. W Kolbuszowej już raczej nic się nie odbędzie - mrożący efekt komunikatów, że prokuratura chce ścigać organizatorów demonstracji pod zarzutem, za który grozi 8 lat więzienia, odniósł swój skutek. Marta Lempart mówiła ostatnio, że ludzie tacy jak ona mają po 40 otwartych procesów sądowych. Ja, kompletnie bez jakiegokolwiek zaplecza, boję się nawet jednego. U nas spisują nawet za wieszanie na słupach plakatów dotyczących protestu... Nie ufam policji. Nie ufam sądom. Nie ufam tej władzy, która wykorzystuje koronawirusa i nacjonalistów do walki z demonstrantami. Ale protestuję jak mogę i robię co czuję, dlatego na zdjęciach znaczki Strajku Kobiet.

 

Oczywiście po takim czasie niezbyt dobrze pamiętam jak ją robiłam... Włóczka zasadnicza to Kolorowe Motki - 50% bawełna, 50% akryl. Mój motek miał 270g i 1200 m.

Przerabiałam w dwie nitki - nitką od początku i od końca motka. Do tego wykorzystałam stare kordonki w pasujących kolorach, weszło mi ich chyba z 10 szt. Oraz jeszcze inną przędzę, która mi akurat spasowała. Robiłam tym razem od dołu i, o ile mnie pamięć nie myli, drutami 7 mm. Spódnica jest na gumce.

EDIT. Zapomniałam dodać, że czapka rogatywka z kicotkiem od Lenarda:-)