The time of my life

No dobra, przyznaję, czasem wchodzę na portalowe galerie sławnych ludzi... Czasem dam się złapać na ciekawie brzmiący tytuł, lub znane nazwisko i kliknę w link. Planuję wejść tylko na chwilkę, ale z siecią to niełatwa sprawa, zawsze potrafi uwięzić na dłużej. Tak jak wczoraj...

Logując się do swojej skrzynki mailowej kątem oka dostrzegłam nagłówek: "Jak dziś wygląda Baby z "Dirty Dancing?", który natychmiast obudził moją ciekawość i nie dał się zignorować. Szybko sprawdziłam pocztę i wróciłam do interesującej mnie treści.

Oczywiście, że ciekawi mnie Jennifer Grey! Wszystko, co z Dirty Dancing związane, zawsze przyciąga moją uwagę i budzi ciepłe uczucia, dlatego z przyjemnością otworzyłam galerię i dałam się ogarnąć wspomnieniom. Jak po sznurku otwierałam kolejne powiązane strony i zagłębiałam się w temat. Parę tygodni temu minęło właśnie równe ćwierć wieku od premiery tego, kultowego już dziś, filmu. Ćwierć wieku! Rany... Kiedy to zleciało???

Kilka kin zorganizowało z tej okazji rocznicowe pokazy, pojawiło się też specjalne wydanie płyty z oryginalną ścieżką dźwiękową. Okazuje się, że nawet po dwudziestu pięciu latach film wciąż cieszy się sporą popularnością, jest chętnie oglądany i ma stałe grono miłośników. A ściślej mówiąc, miłośniczek, do których również i ja się zaliczam. 

 

Hmmm, to zupełnie naturalne, gdy filmem ekscytują się nastolatki, ale baba prawie czterdziestoletnia jest już w swoim zamiłowaniu cokolwiek chyba śmieszna - próbuję się mitygować... Ale prawda jest taka, że choć jako dorosły już widz, dostrzegam w Dirty Dancing mnóstwo mankamentów (naiwność fabuły, szarpane sceny, którym często brak ciągłości, dialogi momentami tak żenujące, że aż głupio słuchać...), to w samym odbiorze tego obrazu na zawsze pozostałam nastolatką. Nastolatką spędzającą cudowne wakacje u Babci, w przepięknym górskim miasteczku uzdrowiskowym, z dala od rodziców i codziennych obowiązków...

Słońce, beztroska i pierwsza miłość wisząca w powietrzu - ta upojna mieszanka okoliczności, szalejących hormonów i przekonania, że stoi się u progu prawdziwego (dorosłego) życia, w którym wszystko co najlepsze dopiero się wydarzy, sprawiła, że roztańczona historia letniego romansu Johnny'ego Castle i Fraces Housmann (Baby), rozpaliła wówczas moją wyobraźnię i zmysły.

Efekt ten okazał się tak trwały, że do tej pory każdy kolejny seans przypomina mi to, co wówczas przeżywałam i niezawodnie wprawia w szczęśliwy nastrój. To mój osobisty wehikuł czasu. I choć przenosi mnie on tylko w jedno miejsce mojej przeszłości, to jest to akurat ten czas, do którego zawsze chętnie wracam...

To mi się nigdy nie znudzi!