Dziecko śniegu

Ten tytuł po raz pierwszy przeczytałam u Hrabiny. Jej wrażenia były tak zachęcające, że od razu postanowiłam przyjrzeć się bliżej tej pozycji. Im więcej czytałam o książce, tym bardziej byłam zaintrygowana. Na plus działała nie tylko magiczna fabuła, ale przede wszystkim miejsce akcji.

Alaska zawsze mnie fascynowała, choć zupełnie nie wiem dlaczego, przecież nie znoszę zimna. Może to za sprawą serialu "Przystanek Alaska", który dawno temu był jednym z moich najulubieńszych? Ta kraina wydaje mi się miejscem, gdzie wszystko się może zdarzyć, a w surowym klimacie ludzkie charaktery zdają się być szlachetniejsze. Wartości takie jak przyjaźń, solidarność, bezinteresowność nabierają  tu prawdziwego znaczenia. Alaska przyciąga ludzi nieprzeciętnych, poszukiwaczy przygód, awanturników, pionierów, jednostki poranione i szukające nowego początku... W mieszkaniu na Alasce odbija się pragnienie prostego życia w zgodzie z naturą, jak to pokazał, na przykład, Sean Penn w swoim głośnym filmie "Wszystko za życie", który swego czasu zrobił na mnie ogromne wrażenie. Ale jest też Alaska wyzwaniem. Budzi chęć zmierzenia się, sprawdzenia, przekroczenia swoich barier. Surowym warunkom tej krainy uległ też nasz podróżnik Marek Klonowski, który w 2005 r. samotnie zdobył najwyższy alaskański szczyt - McKinley.

Nie lubię podróżować w rzeczywistości, tym bardziej cenię książki, które mi to umożliwiają, a "Dziecko śniegu", to jedna z najpiękniejszych podróży, jaką udało mi się odbyć podczas czytania:

Baśniowa opowieść o miłości i pragnieniu szczęścia w tajemniczym klimacie mroźnej Alaski.

Jack i Mabel po tragicznych przeżyciach przeprowadzili się na Alaskę. Pragnęli znaleźć się jak najdalej od ludzi, zacząć życie od nowa. Pewnego popołudnia, w niespodziewanym przypływie radości spontanicznie lepią figurkę ze śniegu, a rano spostrzegają, że ktoś zabrał czapkę i szalik, którymi była ozdobiona. Dookoła ich domu znajdują ślady stóp...

To ciepła, spokojna opowieść, która mimo śnieżnego krajobrazu rozgrzewa serce. Historia wielkiej miłości – rodziców do dziecka, kobiety i mężczyzny – odkrywania na nowo uczucia, które zagubiło się gdzieś po drodze w niewypowiedzianym żalu i bólu, w codzienności.

Eowyn Ivey oparła swoją powieść na rosyjskiej baśni Snegurochka (Śnieżynka) opowiadającej o bezdzietnym małżeństwie, które ulepiło figurkę dziewczynki ze śniegu. Postać ożyła i przyniosła ze sobą wiele szczęścia, jednak podczas wycieczki do lasu dziewczynka podeszła zbyt blisko ognia…

Chyba nie chcę do tego już nic dodawać... Książka jest naprawdę magiczna. Wzruszająca. Relaksująca. Czyta się ją łagodnie i szybko. Nieważne czy opisane wydarzenia są prawdziwe, czy choćby prawdopodobne. Nie zawsze trzeba szukać wyjaśnienia i próbować zrozumieć, czasem wystarczy zwyczajnie uwierzyć, zaakceptować i cieszyć się tym, co niespodziewanie przynosi życie. Bo są takie miejsca na Ziemi i w czasie, gdzie wszystko jest możliwe...

O autorce:

Eowyn Ivey wychowała się na Alasce. Mieszka tam wraz z mężem i dwiema córkami. "Dziecko śniegu" to jej debiutancka powieść, za którą autorka otrzymała nominację do nagrody Pulitzera, nagrodę 2013 Indies Choice w kategorii powieść debiutancka, 2012 UK National Book Award w kategorii Autor Roku oraz 2013 Pacific Northwest Booksellers Award. (źródło)