Nie składamy parasolek!

Protest kobiet trwa. Nie możemy milczeć wobec wciąż aktualnych planów zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej. Nie możemy milczeć wobec trwającej kampanii pogardy skierowanej przeciwko kobietom broniącym swojego prawa do życia, zdrowia i ciała.

Nie domagamy się prawa do zabijania naszych dzieci. Stanowczo sprzeciwiam się takiej retoryce! To nie tylko obrzydliwe kłamstwo osób, które się nią posługują. To niebezpieczna manipulacja mająca na celu zastraszenie nas, zawstydzenie i uciszenie. Taka słowna agresja wymierzona przeciwko kobietom ośmielającym się protestować jest tym groźniejsza, że na poziomie podświadomości pozbawia nas pewności siebie, sprawia, że boimy się wyrażać własne zdanie, by nie narazić się na okrutne, niesprawiedliwe i po prostu NIEPRAWDZIWE zarzuty. Nie dajmy się sparaliżować tej słownej tyranii!

Obrońcy płodów mają dla kobiet tylko dwa scenariusze: albo będziemy bohaterkami i męczennicami, które bezwarunkowo poświęcą swoje życie dla dziecka, albo morderczymi egoistkami przedkładającymi własne prawa nad prawami niewinnego i bezradnego płodu. Uważam, że to obrzydliwe i niemoralne. Nie godzę się na żadną z tych ról! Jestem zwyczajnym człowiekiem. Kobietą. Obywatelką. I chcę sama o sobie decydować. O swoim życiu, zdrowiu, ciele, przyszłości... Zgodnie z własnym sumieniem. Mam do tego prawo i domagam się, by to prawo było respektowane.

O to właśnie chodzi w kobiecych protestach. Domagamy się po prostu respektowania naszych praw. ZMUSZANIE nas do rodzenia dzieci śmiertelnie chorych, upośledzonych, pochodzących z gwałtu, dzieci niechcianych i niekochanych jest wyrazem kompletnego braku szacunku dla nas jako ludzi, braku elementarnego poziomu empatii, całkowitej pogardy dla naszych uczuć i intelektu. Jest deptaniem naszej podmiotowości i godności. Jest działaniem ograniczającym naszą wolność i zmierzającym do sprawowania nad nami kontroli. To po prostu nie do zniesienia i nie do przyjęcia.

Nie trzeba być za aborcją, żeby być za wolną wolą, a przymus rodzenia nie jest żadnym ocaleniem dla dzieci, które przyjdą na świat niekochane i niepotrzebne, dzieci pozbawionych troski, i opieki, dzieci znienawidzonych, głodzonych, bitych, pozostawianych na śmierć fizyczną, lub skazanych na powolne umieranie ducha w toksycznych rodzinach, i przytułkach, w poczuciu samotności, krzywdy i nieszczęścia... To jest ta druga, brzydka strona życia, o której nie mówią obrońcy płodów. Wolą epatować fałszywymi obrazkami abortowanych zarodków, bo dla nich liczy się tylko święte życie prenatalne. Prawdziwe życie znika z pola ich zainteresowania i troski. Życie dzieci po urodzeniu, życie kobiet zmuszonych do niechcianego i przerastającego je macierzyństwa staje się do bólu ludzkie a więc nie warte już uwagi.

24 października, w rocznicę islandzkiego strajku kobiet, planowana jest II runda kobiecych protestów. To jest ten czas i ta okazja, byśmy przestały być głuche, ślepe i obojętne na działania rządzących. Chodzi o nasze życie. O naszą przyszłość. Weźmy udział i przemówmy własnym głosem, solidarnie: my rodzimy, my wychowujemy, my DECYDUJEMY.