95 lat temu, Tymczasowy Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, wydał dekret o ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego, który stanowił, iż "Wyborcą do Sejmu jest każdy obywatel Państwa bez różnicy
płci" oraz "Wybieralni do Sejmu są wszyscy obywatele (lki) państwa
posiadający czynne prawo wyborcze".
Byliśmy jednym z pierwszych krajów, który przyznał kobietom prawa wyborcze.
To powód do dumy.
95 lat temu.
Z jednej strony to dużo. To czas ogromnego postępu technologicznego i naukowego. Mnóstwa wynalazków ułatwiających nam życie. Rozwoju medycyny, która poprawia jego jakość i długość. Łatwego, niemal nieograniczonego dostępu do informacji. Świat stał się globalną wioską. Wydaje się, że dziś można wszystko...
Z drugiej jednak strony to bardzo mało. Za mało dla ludzkiej mentalności. W ciągu tych 95 lat niespecjalnie zmieniło się podejście do kwestii związanych z równouprawnieniem. Kobiece postulaty nadal bywają absurdalne albo śmieszne, albo niebezpieczne, w zależności od tego, komu jaka retoryka jest bliższa. Feministki (nowe pokolenie sufrażystek) nadal są tematem niewybrednych żartów, traktowane w najlepszym razie jak baby-dziwa, w najgorszym jak wrogi, szatański element, który ma na celu rozbicie tradycyjnego społeczeństwa godząc w świętość jego podstawowego elementu - rodzinę...
Może dlatego dzisiejsza, ważna przecież, rocznica przemija bez żadnego głośniejszego echa. Bez pompy. Bez przemówień, apeli, wielkich nagłówków na portalach internetowych...
Bo kogo to obchodzi?
Prawa kobiet? To tylko temat zastępczy i głupie pomysły zwariowanych feministek, którym się w głowach pomieszało, bo pewnie chłopa dawno nie miały...
Ponoć w niedzielę zawsze świeci słońce. Choćby tylko przez chwilę, ale jednak. Czekałam cały dzień. I się nie doczekałam. Od rana ciemno. Chmurzasto. Typowo listopadowo. A teraz na dodatek pada.
Dlatego zdjęcia są przy żarówkach. Przy okazji potwierdzam opinię, z którą spotkałam się wybierając swój aparat - Nikon D5100 zupełnie nie radzi sobie z balansem bieli w takich okolicznościach. Próbowałam poprawiać w edytorze, ale też jakiś dziwny efekt mi wyszedł. W rzeczywistości okno jest białe, ściany w kolorze cappuccino, a firanka kremowa. Na zdjęciu zaś wszystko jednobarwne:
Model pochodzi z gazetki "Diana. Robótki Extra. Zazdrostki" nr 1/2010. Od pierwszego spojrzenia wiedziałam, że kiedyś coś takiego zawiśnie na mojej klatce schodowej.
Zadecydowały koraliki:) No bo jaka inna firanka mogłaby lepiej pasować do dekorowanej koralikami butelki oraz żyrandolu (tym, który kiedyś wisiał w kuchniojadalni) z koralikowymi frędzelkami?
Szerokość 105 cm (lepsze byłoby 110 cm, ale przecież jeszcze nigdy w życiu nie udało mi się z firanką utrafić w wymiar!), długość (bez frędzli) - 30 cm.
Zużycie - 100 g bawełny Maxi oraz 51 plastikowych koralików.
Powieść Nadine Gordimer zachęcała opisem na okładce:
Nagrodzona prestiżową Man Booker Prize powieść laureatki literackiej nagrody Nobla!
Prawdziwy obraz Czarnego Kontynentu, który skłania do refleksji na temat
postawy człowieka wobec zła i trudnych wyborów moralnych.
Mehring, pięćdziesięcioletni przedstawiciel białej mniejszości i bywały w
świecie przedsiębiorca, staje się trybikiem w maszynie apartheidu.
Źródło jego dochodów to katorżnicza praca czarnoskórych robotników na
farmie oraz inwestycje w górnictwo, także oparte na niewolniczym wyzysku
rdzennych mieszkańców Afryki. Zdawszy sobie w końcu sprawę z jałowości
takiej egzystencji, a nawet niesprawiedliwości systemu gwarantującego mu
dobrobyt, bohater usiłuje uciec przed problemami kraju – okazuje się to
jednak niemożliwe.
Nie była to łatwa lektura. Głównie ze względu na sposób prowadzenia narracji. Strumień świadomości nie jest moją ulubioną techniką literacką. Nie przebrnęłam przez Jamesa Joyce'a, którym zachwycał się mój brat, ani Virginię Woolf, choć przecież swego czasu byłam zapaloną czytelniczką prozy feministycznej...
Z monologami wewnętrznymi bohatera "Trudnych wyborów" poradziłam sobie tylko dlatego, że były przeplatane bardziej treściwymi rozdziałami, opowiadanymi poprzez inne występujące w książce postaci.
Ale książka niełatwa jest również ze względu na sam temat. Osadzona w całkiem obcej mi rzeczywistości, opowiada o problemach, które na pierwszy rzut
oka wydają się nie mieć z nami nic wspólnego. Przecież u nas nie było apartheidu! U nas nie ma niewolniczej pracy czarnych, wyzysku, na którym bogacą się uprzywilejowane warstwy. My mamy demokrację. Wolność i równość!
Czyżby?
Mehring należy do klasy uprzywilejowanej. Jest nie tylko biały. Jest również bogaty. Bajecznie bogaty. A także wpływowy, ustosunkowany i pożądany. Żyje tak, jak człowiekowi z jego statusem przystoi - ciężko pracuje dyrektorując najróżniejszym przedsiębiorstwom, podróżuje po świecie, chodzi na proszone kolacje i bale charytatywne, a w wolne dni jeździ na swoją farmę, którą na co dzień zajmują się czarni robotnicy. Na farmie znajduje spokój i wytchnienie. Wzorem innych zmanierowanych bogaczy zachwyca się prostym życiem i prostymi przyjemnościami z dala od zgiełku wielkiego miasta...
Być może Mehring nie czuje się do końca szczęśliwy i spełniony, ale z pewnością jest mu wygodnie. Być może dostrzega jałowość swojej egzystencji i niesprawiedliwość systemu, z którego czerpie korzyści, jednak nie wydaje mi się, by dręczyły go z tego powodu wyrzuty sumienia, czy poczucie winy. Świat jest jaki jest. Nie da się zmienić jego natury. Obok lwów muszą istnieć antylopy. Los chciał, by on był lwem. Przecież nie będzie za to przepraszać!
Cyniczny, pełen arogancji i przekonany o przyrodzonym mu statusie, Mehring kpi z poglądów buntowników, którzy chcieliby poprawić los wyzyskiwanych. Wytyka (nie bez racji zresztą) ich hipokryzję - słowa nic nie kosztują, a jeśli nawet kończą się kłopotami z prawem, to jakże wygodnie jest wówczas móc skorzystać z pomocy tych pogardzanych uprzywilejowanych, by uniknąć przykrych konsekwencji... Wygodnie jest gardzić niesprawiedliwymi dochodami Mehringa i jednocześnie korzystać z dobrodziejstw, które one zapewniają (edukacja, mieszkanie, podróże...).
Mimo to jednak, nie można powiedzieć, by Mehring był postacią niesympatyczną. Jest zwyczajny. Produkt swoich czasów, obyczajów i kultury. Żyje, pracuje, boryka się z problemami, osobistymi rozczarowaniami i żywiołami natury. Dba o swoich czarnych. Taki ludzki pan z niego - przywiezie prezenty na święta, da premię, pozwoli skorzystać z samochodu, przymknie oko na drobne przewinienia i uchybienia... Dobry i uczciwy.
Zupełnie tak samo dobry i uczciwy jak więszość z nas. Nas, których na co dzień nie interesują okoliczności wyprodukowania dóbr, jakie właśnie pakujemy do koszyka. Nas, smakujących potrawkę z kurczaka bez analizowania tego, w jaki sposób ów kurczak stał się mięsem. Nas, żartujących sobie rubasznie z możliwości intelektualnych, kompetencji, ambicji i wyglądu kobiet. Nas, wspierających od czasu do czasu jakąś fundację, dzięki czemu mamy błogie poczucie, że troszczymy się o los potrzebujących i nie musimy już zawracając sobie głowy trudną sytuacją sąsiadów - przecież są od tego jakieś instytucje!
Fakt, że jest nam dobrze i wygodnie, w jakiś sposób czyni nas podobnymi do Mehringa. Często, tak jak i on, mamy nawet swoje bezpieczne i spokojne azyle - farmy (domki na wsi, chatki w górach, dacze nad jeziorem, przytulne poddasza), na których pragniemy odpoczynku i wyciszenia z dala od problemów świata...
Bo przecież nie da się zmienić świata!
Tak łatwo przy tym zapomnieć, że nie da się też od niego odizolować...
Jesteśmy częścią świata, a jego problemy, nawet jeśli od nich uciekamy, nawet jeśli nie chcemy nic o nich wiedzieć i tak mogą nas dosięgnąć i zniszczyć pieczołowicie poukładane wygodne i spojone życie...
Jeden - komin dla mamy. Na 70 oczek drutami nr 5,5 (Gucio, dwie nitki razem - jasny i ciemny szary). Świeżo zrobiony opatulał idealnie. Po praniu zwiotczał i już nie opatula. Pewnie będzie do poprawy. Najpierw spróbuję zrobić coś gumką, a jeśli to nie pomoże, będę pruć. Ale tylko do połowy i zwężę tylko sam otwór na głowę. Zobaczymy. Tymczasem na wazonie prezentuje się tak:
Na mamimej drobnej czaszce obwisa mniej więcej tak samo smętnie... Dla mnie jakoś by to było, ale mama lubi ścisłe opatulenie.
Drugi - golfik. Stary - poprawiony. Kiedyś z pojedynczej nitki i mniejszy. Teraz nitka podwójna (Sasanka) i obwód na 120 oczek (wysokość 23 cm, druty nr 5,5). Zawijany na dwa razy. Bardzo przyjemnie opatula. Dla mnie. Wiem, że nie mój kolor, ale co tam... będę eksperymentować:)
Trzeci - też golfik, też do zawijania na dwa razy, ale tym razem robiony wzdłuż, na 35 oczek (Tiftik, druty 5,5). Dla mnie. Bo jeszcze w takim kolorze nie miałam (cóż za niedopatrzenie!), a bardzo potrzebowałam;)
Zdjęcia w akcji, postaram się żeby były, choć pogoda w ostatnich dniach zupełnie nie sprzyja fotografowaniu w plenerze...
W ogóle niczemu nie sprzyja pogoda w ostatnich dniach... I na lepiej się nie zanosi...
PS. To moje pierwsze zdjęcia Nikonem D5100, znaczy - zmobilizowałam się i nauczyłam:)
Widać różnicę?
Właśnie zauważyłam, że od miesiąca nie pojawił się na moim blogu żaden wpis robótkowy. Ale to wcale nie dlatego, że nic nie robię. Robię! Ale jednych rzeczy nie potrafię dokończyć, innych nie potrafię sfotografować.
Wstyd się przyznać, ale wciąż nie rozpracowałam nowego aparatu. Wysiłek konieczny do zmierzenia się z nieznanym mnie odrzuca i przytłacza. Przytłacza tym bardziej im bardziej jest konieczny. A konieczny jest tym bardziej, im bliższy jest termin kolejnego zjazdu i realizacji zadań domowych. A im większy odczuwam dyskomfort z powodu ciągłego odkładania nieprzyjemnej konieczności, tym większa moja chęć wycofania się w rejony znane i lubiane, znaczy robótki. Albo pisanie.
Dlatego dziś kolejny wpis bez robótek, za to o fotografii, mający na celu z jednej strony oddalenie od siebie niemiłej konieczności, z drugiej zaś, poprzez obracanie się "w temacie" zmobilizowanie się do niej.
Jednym z naszych pierwszych zadań domowych było wykonanie autoportretu, w którym jak najlepiej mieliśmy wyrazić swoje JA.
Wielcy artyści często portretowali samych siebie (Wyspiański, van Gogh) chcąc w ten sposób dotrzeć do głębi swojej duszy, dać obraz istoty swego człowieczeństwa. Ponadto autoportret to niewątpliwie najlepszy sposób na szlifowanie własnych umiejętności:). Jeśli fotograf i model to jedno, to można założyć, że z każdej strony obiektywu równa jest determinacja i cierpliwość w osiągnięciu oczekiwanego rezultatu.
Być może. Jednak ja zielonego pojęcia nie miałam jak pogodzić obie te role.
Po pierwsze - jak ustawić parametry fotografii, jeśli warunki w kadrze różnią się z zależności od tego, czy jest w nim model, czy go nie ma??? Samo tło było ciemne, ale gdy w kadrze pojawiałam się ja, robiło się jaśniej, bo światło odbijało się od mojej twarzy. Będąc po drugiej stronie obiektywu nie miałam jednak możliwości sprawdzenia nowych warunków i skorygowania ustawień.
I dlatego twarz zawsze wychodziła mi prześwietlona.
Oczywiście nie ma tego złego - dzięki takiemu prześwietleniu nie znać tych wszystkich obwisów, zmarszczek i innych nieprzyjemnych wizualnie atrybutów mego oblicza;) Ale obiektywnie rzecz biorąc, jest to błąd.
Po drugie - jak złapać ostrość nie wiedząc gdzie dokładnie mierzy aparat? Niby zawsze starałam się być w centrum kadru, ale i tak większość zdjęć wychodziła nieostra.
Znów nie ma tego złego, ale to wciąż błąd jednak...
Po trzecie - to prawda, że to, co dobrze wygląda w lustrze, niekoniecznie będzie takie na zdjęciu. Trzy razy się przebierałam do tej sesji, a i tak nie jestem zupełnie zadowolona z efektu. Strój musi współgrać z tłem, a jednocześnie nie może odwracać uwagi od fotografowanej osoby. Poza tym, nie widząc siebie w kadrze, nie miałam pojęcia co w moim ubraniu źle wygląda. Sporo zdjęć musiałam odrzucić, bo nie widziałam, że np. zmarszczyła (podwinęła, zagięła, przekrzywiła) mi się tunika, lub otulacz wyglądał jakby mnie dusił, albo dla odmiany zanadto był rozchełstany... itp, itd...
Kompromisem wydały mi się zdjęcia w lustrze. Ale lustro mam na stałe umocowane w ścianie a więc zero możliwości kontrolowania tła. No i znów problem z ostrością. Niełatwo zrobić ostre zdjęcie w lustrze...
Po sześciu (!!!) godzinach fotograficznej harówki, mając świadomość, że efekty mojej pracy dość mocno odbiegają od tego, co sobie wyobrażałam, wybrałam do pokazania siedem (!!!) zdjęć, które bardziej pokazywały, że się starałam, niż wyrażały moje prawdziwe JA... No chyba, że JA to wieczna frustracja i niezadowolenie z niespełnionych oczekiwań... hmm, może i tak jest, ale wcale nie to chciałam pokazać!
Plus jedno zdjęcie, zrobione spontanicznie po pracy, na automacie - gdy wpadające przez okno popołudniowe słońce, rzucało na drzwi szafy wyjątkowo ostry cień:
I wiecie co? Wszystkim najbardziej podobało się właśnie to ostanie zdjęcie...
Podczas pracy nad swoim autoportretem korzystałam z poradnika na stronie Szerokiego Kadru oraz z podpowiedzi blogerek - Izy i Tynki.
W ramach tej zabawy wyróżniałam już blogi (o TUTAJ) dlatego tym razem ograniczę się tylko do odpowiedzi na zadane przez Ciaparę pytania.
1. Jaka piosenka sprawi, że poprawi ci się humor nawet w najgorszy dzień?
Muzyka nie jest moją ulubioną rozrywką i rzadko jej słucham, a odkąd córka wyjechała na studia, to jeszcze rzadziej... Ale ostatnio jechałam do pracy samochodem, bo było zimno i deszczowo, i w ogóle czułam się niefajnie, bo początek tygodnia, wiadomo... I włączyłam sobie radio, a tam akurat leciało: Będzie! Będzie zabawa!
Będzie się działo!
I znowu nocy będzie mało.
Będzie głośno, będzie radośnie. Znów przetańczymy razem całą noc.
I wiecie co? Naprawdę poprawił mi się humor:)
2. Czy pisanie bloga sprawia ci frajdę?
Ogromną! To mój maleńki pokoik w wirtualnej przestrzeni, w którym przyjmuję gości, i z którego ja odwiedzam innych, pełnych pasji i inspirujących ludzi:) Niedługo stuknie mi pięć lat blogowania i w tym czasie nie zdarzyła mi się chyba przerwa dłuższa niż trzy tygodnie. Pewnie przeżyłabym bez blogowania.... Ale co to byłoby za życie;)
3. Czy twoja pasja udziela się innym?
Szczerze mówiąc nie mam pojęcia. Ale wiem, że niestety, nie udzieliła się córce, nad czym ubolewam... W ogóle to córka stwierdziła ostatnio, że jeśli chodzi o zainteresowania, to ona jest bardziej tatusia-córusia - high technology i te sprawy...
4. Jakiej techniki rękodzielniczej chciałabyś się nauczyć w najbliższym czasie?
Jesienią zawsze chcę się nauczyć robić róże z liści, ale właśnie przepuściłam kolejną okazję, znaczy jesień... Bardzo podobają mi się też dekoracje z przypraw (cynamonu, goździków, anyżu gwiazdkowaty) i innych drobnych elementów - suszonych kwiatów, rafii, itp. W książce "Sztuka dekorowania" jest to opisane jako technika biedermeier, ale prawdę mówiąc w sieci nie spotkałam się, by ta nazwa odnosiła się tego rodzaju dekoracji...
5. Jak się motywujesz do działania?
Jestem konsekwentna i zdyscyplinowana więc gdy coś postanowię, to się tego trzymam, choć nie zawsze z entuzjazmem... Najbardziej mobilizuje mnie satysfakcja, którą odczuwam za każdym razem, gdy zrealizuję jakieś swoje postanowienie/plan. Generalnie więc można powiedzieć, że mobilizuję się marchewką, którą widzę przed sobą;)
6. Czy lubisz czytać książki? Jeśli tak, poleć jakąś dobrą lekturę.
Bardzo lubię czytać, choć często czas na książki zjadają mi robótki... Szczególnie ostatnio czytam mniej, niżbym chciała. W ciągu dnia są inne zadania, a wieczorem jestem tak zmęczona, że oczy same mi się zamykają. Ale strona po stronie i zawsze do przodu:) W tej chwili czytam "Trudny wybór" Nadine Gordimer - jestem mniej więcej w połowie. Dość ciężka narracja, ale temat bardzo ciekawy więc polecam. Zresztą pewnie niezadługo pojawi się na moim blogu wpis o wrażeniach z lektury.
7. Czy chciałabyś znaleźć się na bezludnej wyspie zupełnie sama (z robótkami/swoją pasją) przez całe dwa tygodnie?
Prawdę mówiąc nie potrzebuję bezludnej wyspy. Moje poddasze wystarczyłoby mi w zupełności. Tam mam wszystko, czego mi do szczęścia trzeba:)
8. Jaka jest twoja ulubiona pora roku i dlaczego akurat ta?
Zawsze było lato, bo uwielbiam, gdy jest ciepło, gdy nie trzeba naciągać na siebie kilku warstw ubrań, gdy można spać przy otwartym oknie, gdy są długie dni.... Ale w ostatnich latach jesień jest tak piękna, że mam prawdziwy dylemat. Jeśli nie ma pluchy, to jedyną wadą jesieni jest to, że kończy się ciemnością i zimą...
9. Czy lubisz gotować?
Lubię, ale mi się nie chce. Gotowanie zdecydowanie przegrywa z robótkami. Nasz model związku partnerskiego zakłada, że to mąż gotuje, a ja co najwyżej podsuwam pomysły, co bym miała ochotę zjeść:).
10. Czy uprawiasz sporty? Wymień.
Chciałoby się więcej, ale ciało odmawia posłuszeństwa. Kiedyś biegałam, ale zaczęły mi dokuczać kolana. Przez rok chodziłam na aerokickboxing i zumbę, która mnie zachwyciła. Ale skończyło się urazem... Zdecydowałam się na statyczną jogę i stretching. Było nawet fajnie, ale chyba za dokładnie ćwiczyłam, bo naciągnęłam sobie chyba wszystkie ścięgna. Szczególnie dokuczało mi to pod kolanem, długi czas nie mogłam w ogóle wyprostować prawej nogi. W ubiegłym roku nauczyłam się pływać więc na razie, mniej lub bardziej regularnie, ale chodzę na basen. Latem jeżdżę na rowerze i czasem na rolkach (bardzo ostrożnie ze względu na kolana). A tak bardziej na co dzień zostają mi najbezpieczniejsze spacery - ostatnio z kijkami, żeby zaangażować więcej mięśni...
11. Jak się relaksujesz? Opowiedz.
Moje poddasze i robótki - nie ma dla mnie lepszego relaksu! Nic nie sprawia mi większej przyjemności i bardziej nie odpręża:)
