Bywało różnie

... nie zawsze romantycznie, nie zawsze kolorowo, nie zawsze szczęśliwie. Jednak z biegiem lat rozmazują się ostre kontury zdarzeń, ścierają wszelkie kanty i wygładzają rysy. Wspomnienia, nasączone sentymentem do przeszłości, wyświetlają się w myślach miękko i ciepło, a przede wszystkim z głębokim przekonaniem, że nie było tego złego...

Dlatego dziś, w naszą okrągłą, dwudziestą rocznicę mogę powiedzieć - nie zamieniłabym minionego czasu na nic innego! I bardzo, ale to bardzo cieszę się, że jesteśMY.

Dla uczczenia rocznicy zrobiłam kolaż:

Wykorzystałam w nim nasze zdjęcia z różnych czasów oraz fragmenty utworu Agnieszki Osieckiej:

We Dwoje

Zatrzymaj się chmuro nad nami,
Zatrzymaj się Boże oko,
W twoich gotykach jest dal za dalami,
A u mnie w duszy - wysoko...

Zatrzymaj się chmuro gdy możesz,
I schowaj nas w ciepłym zmroku,
W twoich dolinach jest pięknie i dobrze,
A u mnie w duszy - niepokój...

W pokoju, za szafą, przy matce - we dwoje.
Nad wodą - przygodą, na kładce - we dwoje.
Przez bary - koszmary, ulice, bez żadnych pieniędzy na styczeń...
W czekaniu na gwiazdę, na sygnał, na znak, we dwoje, we dwoje - bo jak?

Zatrzymaj się chmuro nad nami,
Zatrzymaj się Boże serce.
Teraz, gdy chcemy, to już mamy.
Czy wolno jeszcze chcieć więcej?!

W salonie rzeźbionym stylowo - we dwoje.
W rozmowie z angielską królową - we dwoje.
W podróży przez porty i dale, i w tangu, przez rauty i bale...
W godzinie, gdy zegar powtarza tak...tak... We dwoje, we dwoje - bo jak?

Zatrzymaj się chmuro nad nami,
Zatrzymaj się Boża łąko,
Otul niebiesko - białymi trawami
Wyschnięte maki i kąkol...

W siwiźnie koloru popiołu - we dwoje.
W samotnym siadaniu do stołu - we dwoje.
W podróży przez grypy i zdrady,
Przez burze i deszcze i grady,
W nadziei, że warto, że jednak, że tak,
We dwoje, we dwoje, we dwoje...

Bo jak?