Damy radę!

Przede wszystkim bardzo dziękuję za Wasze pełne otuchy komentarze do mojego ostatniego wpisu. Wasze wsparcie ma dla mnie nieocenione znaczenie. Jeśli skończę to studium, to będzie w sporej części Wasza zasługa:)

Oraz biografii Vincenta Van Gogha, którą właśnie skończyłam.

 

Pasja życia to znakomity obraz życiowej i artystycznej drogi Vincenta van Gogha. Pasja pisarska autora tej biograficznej opowieści równa jest pasji twórczej genialnego malarza; autor kreśli przed Czytelnikiem wnikliwy i fascynujący portret artysty nie uznawanego za życia, a dziś nazywanego świętym patronem sztuki nowoczesnej.

Vincent van Gogh jest dziś jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci historycznych. Wcale nie trzeba interesować się sztuką, by wiedzieć kto on zacz. Jestem pewna, że przeciętny człowiek, zapytany znienacka na ulicy o van Gogha, bez namysłu, na jednym oddechu, wymieni - słoneczniki, obcięte ucho i niesprzedany za życia ani jeden obraz. Jak to się stało, że wyśmiewany i krytykowany za życia człowiek, po śmierci stał się elementem kultury masowej? Czy rzeczywiście był genialnym artystą? Czy może zwykłym pomyleńcem, którego romantyczna legenda, pełna trudów i przeciwności, ale też zaciekłej konsekwencji i wiary, tak oddziałuje na odbiór jego obrazów? Kto się mylił, a kto miał rację oceniając jego twórczość?

Nie powiem, żebym po lekturze Irvinga Stone'a zapałała do Vincenta van Gogha jakąś szczególną sympatią. Z książki wyłania się bowiem wyjątkowo trudny w obejściu człowiek. O irytująco naiwnych poglądach. Zapatrzony w siebie egoista. Nieistotna była dla niego troska o codzienny byt, lecz poszukiwanie własnej drogi, życie według własnych wartości, praca, która daje radość i spełnienie... niekoniecznie chleb. Mógł sobie pozwolić na realizację takiej filozofii, bo zawsze miał kogoś, kto go utrzymywał. Najpierw był to ojciec, potem młodszy brat. 

Ale jest też w postawie Vincenta van Gogha coś, co budzi podziw i inspiruje - pasja w dążeniu do doskonałości, determinacja i upór, wiara, że robi się coś wyjątkowego nawet wtedy, gdy wszyscy wokół twierdzą, że jest to nic nie warte. Krytyka ze strony autorytetów bolała Vincenta, ale nigdy nie stała się dla niego przeszkodą w dalszej pracy. Porównania z innymi dziełami stale ukazywały Vincentowi braki w jego własnym warsztacie, ale to sprawiało, że tym bardziej artysta skupiał się na ćwiczeniach. Ostatnie pieniądze wolał przeznaczyć na opłacenie modela, niż na jedzenie... Głód, choroba, zmęczenie... nie było takiej siły, która powstrzymałaby Vincenta przed malowaniem. W poszukiwaniu odpowiedniego światła wstawał bladym świtem, a następnie do późnej nocy poprawiał to, co udało mu się w ciągu dnia uchwycić.... Taka była jego pasja!

(Dla mnie odwrotnie - nie ma takiej siły, która by mnie o świcie wygoniła z łóżka;) Choć podobno każdy prawdziwy pasjonat fotografii, szczególnie pejzażowej, dla efektownego zdjęcia zrobiłby to bez wahania...)

Ale odporności, samozaparcia, wiary w siebie - tego bardzo bym chciała się od van Gogha nauczyć. Oraz akceptacji tego, że, jak twierdził artysta - Nasze życie to wieczny rozbrat marzenia z rzeczywistością.