Retro berecik

Zakochałam się w nim od pierwszego ujrzenia na blogu Erendis, która była tak miła, że zamieściła również schemat wykonania. Od razu wiedziałam - muszę go zrobić! Szczególnie, że pozostałe okoliczności również mi sprzyjały. Na składzie miałam akurat odpowiednią włóczkę i szykowałam się w podróż, a berecik to przecież idealna robótka podróżna:-)

Szydełkowanie zajęło mi całą drogę tam i z powrotem (około 10 godzin), oraz dwa wieczory po powrocie do domu. Erendis pytała o wrażenia z robótki - moje są jak najlepsze. Schemat jest czytelny i dobrze opracowany. Nie jest trudny, ale wymaga dużej uwagi. Udało mi się uniknąć pomyłek, ale to pewnie dlatego, że w podróży byłam skupiona tylko na tym, co robię i nie rozpraszały mnie pogaduszki, czy telewizja. Końcówkę sobie uprościłam, bo na schemacie wydała mi się niepotrzebnie skomplikowana, ale teraz myślę, że mogłam się go jednak trzymać... Dodatkowo, przerobiłam kilka okrążeń więcej, bo miałam wrażenie, że berecik wychodzi mi za mały, ale po naciągnięciu okazało się, że całkiem niepotrzebnie. Teraz muszę go odwijać... Ale taki odwinięty wcale niegłupio wygląda więc nie marudzę:-).

Co do naciągania. Początkowo wyprałam i naciągnęłam tak, jak to robię z firankami, przypinając szpilkami i denerwując się, że z ich powodu zostaną w berecie brzydkie dojki. Ale następnego dnia znalazłam w sieci prosty, acz genialny sposób na formowanie beretów - o TUTAJ więc czym prędzej odpięłam szpilki i zrobiłam zgodnie z instrukcją. Berecik był jeszcze lekko wilgotny, ale dla pewności spryskałam go jeszcze wodą. Po wyschnięciu - wyszło idealnie. Jestem bardzo zadowolona z efektu:-).

Dane techniczne:

kordonek "Maxi" Altin Basak (100% bawełna, dł. 565m/100g)
zużycie: niecałe 50g

szydełko 1,5 mm

A tak się frustrowałam tłumacząc mężowi, jak ma mi robić zdjęcia:

Mój mąż ma wiele zalet i umiejętności, i naprawdę je doceniam, ale jest też fotograficznym antytalentem. Jego kadry wywołują we mnie na przemian białą gorączkę i pełną rezygnacji wyrozumiałość, bo przecież mam świadomość, że pracuje z bardzo trudnym, i wymagającym materiałem oraz często w nie najlepiej dobranym plenerze... Na szczęście nie brak mu też poczucia humoru, dzięki czemu sesje zdjęciowe, prócz nerwów, zapewniają też sporą dawkę śmiechu.

...Tylko, że potem siedzę godzinami z tymi zdjęciami przy komputerze i próbuję wydobyć z nich coś, co nadaje się do publikacji i opowie historię w sposób taki, jak sobie wymyśłiłam...