Fotografia koncertowa

W długi majowy weekend nasze miasto obchodzi swoje święto. Z tej okazji przygotowanych jest dla mieszkańców mnóstwo atrakcji. Są zawody, konkursy, pokazy, koncerty... Dookoła rynku ustawiają się kolorowe kramiki z jarmarcznymi dobrami. Dla dzieci rozkłada się dmuchane wesołe miasteczko... Wielka plenerowa impreza, w oparach grilowanych mięs i kiełbas, palonego na watę cukru oraz lanego strumieniami piwa... Kiedyś, gdy moja córka występowała w zespole tanecznym, chodziłam żeby popatrzeć przynajmniej na nią, teraz omijam tę imprezę szerokim łukiem. Głośno, tłoczno, zupełnie nie w moim stylu. Ale w tym roku się wybrałam. Otwarty koncert stanowił doskonałą okazję, żeby zrealizować kolejny fotograficzny projekt. Ale przyznaję, że skusiła mnie również sama muzyka - grać miał zespół O! Ela! wykonujący największe przeboje Chłopców z Placu Broni.

A Chłopców z Placu Broni nie trzeba chyba nikomu przedstawiać - jeden z najpopularniejszych zespołów końca lat osiemdziesiątych, znany z takich utworów jak Kocham wolność, Kiedy już będę dobrym człowiekiem, czy kultowy już O! Ela!

I bardzo się cieszę, że mimo niechęci do hałasu i tłoku, mimo nieprzyjemnej pogody, i późnej pory, zdecydowałam się być świadkiem tego wydarzenia. Nie dość, że udało mi się zrobić parę naprawdę dobrych ujęć, to jeszcze doskonale się wybawiłam i to pod samą niemal sceną:) Większość kawałków mogłam śpiewać równo z wokalistą, bo okazało się, że zaskakująco dobrze je pamiętam. Atmosfera była fantastyczna, a frontman zespołu świetnie potrafił nawiązać kontakt z publicznością.

Co mogę powiedzieć o fotografii koncertowej? W pewien sposób podobna do sportowej - wymaga refleksu, którego mnie brakuje. Sporą trudność sprawiają też warunki oświetleniowe. Bez dodatkowego doświetlania lampą błyskową, na krótkich czasach (do 1/30 sec - to jest granica do jakiej da się zrobić nieporuszone zdjęcia z ręki, bez statywu), nie poradziłabym sobie bez wysokiego ISO.

Większość zdjęć robiłam przy ISO 2500, przysłonie f7,1 i w czasach od 1/30 do 1/80 sek. a i tak czasem migawka nie nadążała z zamrożeniem ruchu, jak na przykład na zdjęciu poniżej:

W fotografii koncertowej najważniejsze jest, by pokazać emocje i dynamikę, dlatego dobrze sprawdzają się ujęcia, w których coś się dzieje; stojący równiutko za mikrofonem artysta nie będzie wyglądał za ciekawie.

Dla wyrażenia dynamiki dobrze też sprawdzają się ukośne ujęcia.

W swoich zdjęciach stosowałam raczej wąskie kadry, żeby obrazu nie zaśmiecał bałagan sceny (głośniki z kolorowymi nalepkami, kable i inne), który skupia uwagę i osłabia przekaz. Wąskie kadry miały też taką zaletę, że były po prostu łatwiejsze do wykonania - łatwiej złapać ostrość na jednym, dobrze oświetlonym artyście, nawet jeśli jest w ruchu, niż w szerokim kadrze zapanować nad wszystkim, co dzieje się na scenie.

Starałam się też nie ciąć postaci i instrumentów.

Wyczytałam też, że warto zadbać o zmianę perspektywy. Żeby nie robić zdjęć tylko z dołu warto zaopatrzyć się w składany stołek-drabinkę... Hm, może kiedyś;). Tymczasem jedyną stosowaną przeze mnie zmianą perspektywy było prawo-lewo;)

Podsumowując, czas na koncercie spędziłam bardzo ciekawie, nostalgicznie i pouczająco. A jutro jadę na przedostatnie zajęcia, by oddać wszystkie prace. Zaleta ostatniej chwili jest taka, że nie ma czasu na poprawę więc będzie, co ma być. A w niedzielę ostatnie egzaminy i ....

Koniec szkoły:)

A na koniec tego wpisu, jeśli ktoś ma ochotę posłuchać - O! Ela! z przebojem O! Ela!

Wspaniałego weekendu!