Rodzina zastępcza

Na działce, u koleżanki mojej Mamy, okociła się dzika kotka. Opiekowała się potomstwem z oddaniem, prawie ich nie opuszczając, aż pewnego dnia zniknęła. Osierocone kocięta darły się wniebogłosy, gdy tylko usłyszały kogoś w pobliżu. Serce się krajało... Mama zadzwoniła po straż miejską. Przyjechali w asyście pani weterynarz, która oceniła wiek kociąt na około 3 tygodnie. Dwa maluchy, wychudzone, ale zdrowe, zostały w legowisku, zaś trzeci, z ciężkim zapaleniem płuc, pojechał z panią doktor do lecznicy. Mama z koleżanką miały zająć się dokarmianiem tych pozostałych i obserwowaniem, czy zjawi się u nich matka.

Niestety, przez trzy kolejne dni się nie zjawiła. Pojawiły się natomiast głosy świadków, którzy widzieli, jakoby jakąś czarną kotkę gonił lis... No to ją pewnie dogonił, wywnioskowaliśmy smutno.

Pewnego dnia poszłam dokarmić kotki razem z Mamą. Gdy je zobaczyłam.... Takie maleńkie... Całkowicie bezradne... I zmarznięte, bo to akurat wtedy takie chłody przyszły, zdecydowałam - zabieramy je do domu!

I tak zostaliśmy rodziną zastępczą dla kociąt, które formalnie są na utrzymaniu miasta. Pan ze straży miejskiej regularnie dowozi nam karmę, mamy też zapewnioną opiekę weterynaryjną. Póki nie osiągną odpowiedniego wieku i nie znajdzie się ktoś zainteresowany adopcją, będą mieszkać z nami. 

Z powodu tymczasowości tej sytuacji nie chciałam dawać im imion, ale jakoś musieliśmy je nazywać... I  samo tak wyszło... Oto Mania i Frania:

To ich pierwsze zdjęcia, zrobione w tydzień po tym, jak do nas trafiły, czyli mają tu około czterech tygodni. Były wówczas jeszcze bardzo nieporadne. Niepewnie się poruszały i nie potrafiły jeść samodzielnie, trzeba było karmić z butelki.

Miały też problem z wypróżnianiem, szczególnie Frania. Masowanie brzuszków w celu pobudzenia perystaltyki nie przyniosło rezultatów, musieliśmy pojechać do lecznicy na lewatywę.

Tego dnia dowiedzieliśmy się, że ich siostra z zapaleniem płuc nie przeżyła... 

Po tygodniu różnica jest kolosalna. Nie dość, że kociaki opanowały sztukę jedzenia z miseczek, to stały się niesamowicie ruchliwe, pełne energii i bardzo ciekawskie. Poniżej zdjęcia z wczoraj:

Brendzia mogłaby być świetną matką zastępczą, gdyby pozwoliła się kociętom do siebie przytulić, ale ona chce je tylko i wyłącznie oblizywać...

Za to Maniek trzyma maluchy na dystans i za nic nie chce wziąć na siebie roli Bonifacego, który objaśniłby im zasady kociego stylu życia...

 

Po wyczerpujących zabawach kociaki po prostu zasypiają tam, gdzie stoją. Są słodkie zawsze, ale gdy śpią - najbardziej:-).

Mamy przy nich sporo zajęcia, ale też wiele przyjemności - opieka nad nimi, obserwowanie ich zabaw, które z dnia na dzień stają się dłuższe i zabawniejsze, przytulanie i głaskanie ich puchatych kadłubków, dotyk ich wilgotnych nosków, gdy domagają się pieszczot... to wszystko jest dla nas niesamowitą frajdą i wyzwala potężne ilości endorfin:-).