Pochłaniacz nie pochłania

... choć wszystko wskazywałoby, że powinien.

Pierwsza część kryminalnej tetralogii autorstwa Katarzyny Bondy. Piękna profilerka zmagająca się z demonami z przeszłości musi rozwiązać zagadkę, która zaprowadzi ją do tajemniczego morderstwa sprzed lat.

Pochłaniacz to kolejny kryminał scenarzystki, dokumentalistki i dziennikarki Katarzyny Bondy. Jego bohaterka Sasza Załuska po siedmiu latach pracy w Instytucie Psychologii Śledczej w Wielkiej Brytanii powraca na Wybrzeże. Do profilerki zgłasza się właściciel klubu muzycznego w Sopocie. Podejrzewa, że jego wspólnik - były piosenkarz i autor przeboju "Dziewczyna z północy" - chce go zabić. Sasza niechętnie angażuje się w sprawę, ale kiedy dochodzi do strzelaniny, decyduje się podjąć wyzwanie. Okazuje się, że zabójstwo w klubie łączy się ze zdarzeniami z 1993 roku, kiedy to w niejasnych okolicznościach zginęło nastoletnie rodzeństwo. Jednym z kluczy do rozwiązania zagadki może być piosenka sprzed lat...

Pasjonuje mnie psychologia i jestem fanką serialu "Zabójcze umysły" więc profesja głównej bohaterki nie była dla mnie nowością. Ponadto na plus zadziałało skojarzenie z Lisbeth Salander z trylogii Larssona. No i rekomendacja z okładki: "...Katarzyna Bonda została właśnie królową polskiego kryminału."... Po tylu zachętach nie mogłam zachować się inaczej, jak tylko z entuzjazmem oddać się lekturze, szczególnie że sprzyjały mi również okoliczności - z powodu upałów i tak niczego innego nie chciało mi się robić. 

No i klopsik... Albo miałam za duże oczekiwania, albo jednak coś jest nie tak z tą powieścią. Po intrygującym wprowadzeniu nastąpił jeden wielki chaos. Za dużo bohaterów, za dużo wątków, za dużo szczegółów. Do tego mieszanie chronologią. A i głównej bohaterce daleko jednak do genialnej Lisbeth... Całe śledztwo to kręcenie się w kółko i bezradność.

W lekturze brak jest zwrotów akcji, które trzymałyby w napięciu, brak tych spektakularnych momentów, gdy poszczególne elementy zaczynają układać się w całość. Owszem, niewiadome się wyjaśniają (nie wszystkie), ale czytelnik nie ma zielonego pojęcia, jak do tego doszło (chyba, że to mi w tym chaosie coś umknęło...). Są za to nieustanne przeskoki narracyjne, które spowalniają akcję i zaciemniają fabułę oraz mnóstwo szczegółowych życiorysów, nazwisk i pseudonimów. Przydałby się jakiś skorowidz z listą bohaterów i krótkim komentarzem kto jest kim... Nie wiem, może po prostu tak wygląda współczesna literatura? Jak w filmach - szybka akcja i migające obrazki z ciasnymi kadrami pełnymi niedomówień. Ale o ile w filmach już się do tego przyzwyczaiłam, to w książkach, a w kryminałach zwłaszcza, mi to przeszkadza. Lubię jak na końcu wywala się kawę na ławę i tłumaczy co, jak, dlaczego. Jak to robił, na przykład, Hercules Poirot;-)

Z drugiej strony jednak, z powodu tego mnóstwa szczegółów widać, że od strony merytorycznej autorka bardzo się do tematu przyłożyła...

Sama nie wiem. Niby wszystko jest jak trzeba, ale ogólne wrażenie nie do końca dobre. Po ostatniej stronie nie czułam satysfakcji z przeczytanej lektury. Nie przeżywałam. Nie miałam ochoty wracać do ciekawszych fragmentów. Zresztą, biorąc pod uwagę objętość książki oraz zamieszanie w treści i tak pewnie nie udałoby mi się ich znaleźć...  Z dużej chmury mały deszcz - takie podsumowanie chyba najlepiej oddaje moje wrażenia z książki. I nie chodzi tylko o moje oczekiwania, ale też o rozwiązanie całej kryminalnej intrygi - zbyt obszerna scenografia do tak małego przedstawienia;-)

Choć mimo wszystko, jeśli tylko będę miała okazję, to pewnie sięgnę po kolejne części tetralogii. Ciekawa jestem tych niedomkniętych wątków:-).