Lawendowy pokój

... czyli Zachwycająca historia o miłości, która przywraca do życia. Okładka brzmi bardzo kusząco. Szczególnie z tą pachnącą, letnio-rozmarzoną, grafiką... Trzeba przyznać, że wydawcy naprawdę się postarali, by książka zwróciła uwagę czytelników. Na pewno zwróciła uwagę mojej przyjaciółki, która uznała, że będzie do dla mnie dobra lektura:-).

W swojej księgarni – o wiele mówiącej nazwie Apteka Literacka – Jean Perdu sprzedaje książki tak jak farmaceuta medykamenty. Umiejętnie rozpoznaje, co ktoś nosi w sercu, i proponuje odpowiednią fabułę na konkretny problem. Nie potrafi jednak uleczyć własnego cierpienia, które zaczęło się pewnej nocy wiele lat temu, kiedy odeszła od niego ukochana kobieta.
Wszystko się zmienia, gdy Jean w końcu otwiera pozostawiony przez nią list. Wcześniej nie miał odwagi go przeczytać...

Od razu spodobała mi się koncepcja książek jako leków na wszelkie choroby ducha:-). Ale gdy zaczęłam czytać, moje pierwsze wrażenia nie były najlepsze... Pretensjonalna. Pełna trywialnej psychologii. Klimatem zbliżona do "Alchemika" Paulo Coelho - tutaj też podróż ma pomóc bohaterowi otworzyć się, odnaleźć sens życia i prawdę o samym sobie...

Ale z każdą stroną odkrywałam w tej książce coś więcej i coraz mocniej uwodziła mnie jej lektura. I zaczęłam znajdować inne przymiotniki na jej opisanie. Surrealistyczna. Trochę dekadencka. Magiczna. Bohaterowie myślą ciałem, czują językiem, emocje smakują  jak potrawy. Ich wrażenia opisane są językiem tak oryginalnym i  abstrakcyjnym, że nie sposób się nim nie zachwycić. Konstrukcje stylistyczne są w tej powieści często czymś więcej, niż tylko treścią. Same w sobie są piękne i magiczne. I jaki piękny malują obraz francuskiego Południa! Czułam się, jakby mi ktoś opowiadał płótna van Gogha z czasów jego pobytu w Arles... Ponadto sympatię do lektury budzi sam fakt, że opowiada o czytelnikach i pisarzach, dla których książki są wielką pasją, sposobem na życie, a także lekarstwem*. Miłośnicy książek lubią historie o książkach i o samych sobie:-)

Dlatego mniejsza o pretensjonalne opisy miłosnych przeżyć i pseudopsychologiczne aforyzmy o życiu, rodem z Paulo Coelho. Bo książka ma też zalety, które sprawiają, że zdecydowanie warto po nią sięgnąć.

*Ciekawostka - na ostatnich stronach powieści autorka zamieściła wykaz wymienionych w treści tytułów wraz z zaleceniem na jakie schorzenia ducha i w jakich dawkach stosować. Na przykład:

Lindgren Astrid, Pippi Pończoszanka: skuteczna na przyswojony (ale nie wrodzony) pesymizm i strach przed ranami. Skutki uboczne - utrata umiejętności liczenia, śpiewanie pod prysznicem.

Martin George R. R.: Gra o tron, seria Pieśni lodu i ognia: pomaga przy odwyku od ogladania telewizji; na nieszczęśliwą miłość, irytację codziennością i nudne sny. Skutki uboczne - bezsenność, gwałtowne sny.

Pullmann Philip, Mroczne materie, t.1-3: dla tych, którzy od czasu do czasu słyszą w głowie głosy i uważają, że mają bratnie dusze wśród zwierząt.

To ostatnie sprawdziłam (tu wpis na ten temat) - rzeczywiście niezwykle skuteczna i przyjemna terapia:-)