Dziurawiec z okrągłym karczkiem

Kolejne motki zostały przerobione, tym razem w mocno dziurawy sweterek. Powtórzyłam ażurowy motyw z wcześniejszego topu, ale bardziej.

Jest taka teoria (albo kiedyś była) odnośnie Wszechświata, że cyklicznie się on rozszerza, a potem zapada w sobie, aż do kolejnego Wielkiego Wybuchu, by następnie znów się rozszerzać. Ze mną jest chyba podobnie, znaczy... Miałam etap, gdy nie mieściły się we mnie słowa, emocje i doświadczenia. Moje pasje zdawały się tak ekspansywne, a nowa wiedza na różne filozoficzno-egzystencjalno-psychologiczne sprawy tak fascynująco odkrywcza, że musiałam się tym dzielić. Jeździłam na feministyczne obozy i konferencje, na warsztaty rękodzielnicze, angażowałam się na forach, w końcu założyłam blog... miejsce na moje własne słowa słowa. Ale chyba właśnie skończył mi się "etap rozszerzania". Skończyły mi się słowa. Nie mam nic do powiedzenia, albo nie wiem, co powiedzieć. A jeśli już mam i wiem, to i tak mi się nie chce. Mój blog stał się jedynie katalogiem rękodzielniczej twórczości, a wirtualna aktywność skurczyła do pobieżnej lektury i co najwyżej banalnych komentarzy na odwiedzanych blogach, za co serdecznie przepraszam wszystkie Autorki. Czasem jest mi tak głupio napisać kolejny oklepany komentarz, że wolę w ogóle milczeć.

Weszłam w etap zapadania się. W sobie. Trudno to wyjaśnić, ale od jakiegoś czasu, wszystko to, co mnie spotyka, moje doświadczenia i myśli, zrobiły się tak ciężkie, że gdy już do mnie trafią, nie są w stanie wydostać się na zewnątrz. Taka moja osobista, totalnie gęsta, pochłaniająca wszystko, Wewnętrzna Czarna Dziura. 

Dlatego dziurawy sweter jest bardzo na temat;-)

I czapka do kompletu.

Zużyłam:

Alize Cotton Gold (55% bawełna, 45% akryl, dł. 330m/100g) - 1 motek biały i 1 niepełny szary

Drops Cotton Light (50% bawełna, 50% Poliester, dł. 105m/50g) - 4 motki

Druty 6 mm (ściągacze 5,5 mm)